Een serene wandeling door haar hoofd. Een reis die niet per se ergens naar toe leidt maar die zoals elke goede wandeling een ervaring op zich is. Af en toe verschijnen tekens: roze stippen op onverwachte plekken: signalen, aandachtspunten. Haar oeuvre is een gift aan de toeschouwer. Het heelt, brengt tot rust in tegenstelling tot de hardheid en de mysogynie die voordien zo aanwezig was in de kunstwereld. Wilma Dijkman brengt zachtheid en schenkt welbehagen. Haar werk is empatisch.

(Virginie Van Der Gucht / Parcours 2022)

—

Wilma (°1968, Ruurlo, Nederland) woont en werkt in Gent, België. Ze studeerde Vrije Kunst aan de Artez Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem, NL (1989 – 1992), grafisch vormgeving en illustratie aan het Deeltijds Kunstonderwijs van Sint-Lucas in Gent BE (2013 – 2018).  Ze werkte als grafisch vormgever voor Compaan (2009 – 2015),  Kunstenfestival Watou en het WO1-herdenkingsproject ComingWorldRemeberMe (2017 – 2018). Ze illustreerde de theatermonoloog Zus van van Lot Vekemans (2018) en werkte ondermeer als illustrator voor de Nederlandse televisieomroep, de EO (2019). Tijdens de corona periode begon ze haar eigen winkel Kijkgoed (2019) met tekeningen op houten plankjes. In 2021 besloot ze, na een cruciale, intense periode van moeilijke omstandigheden, om terug te keren naar haar oude liefde, haar vrije werk. Sindsdien bouwt ze als beeldend  kunstenaar traag maar gestaag aan haar intiem en bescheiden werk. Onder de overkoepelende titel The garden as playground borduurt ze voort op de thema’s waarvoor ze in 1999 al de fundamenten had gelegd.

—

‘Er gebeurde van alles in mijn leven en het was zwaar. Ik viel letterlijk stil en trok me terug. Op een gegeven moment begon ik toen een spoor van roze dingen te volgen, wat helpend was om een gevoel van richting te ervaren, waardoor ik weer in beweging kwam. Bijna tegelijkertijd vond ik aanknopingspunten bij werk dat ik in het verleden heb gemaakt. Zowel het thema van onderweg zijn als mijn liefde voor tuinen bleken een constante voedingsbron voor mijn leven en werk. Een roze draad. Er is een trek naar buiten en een trek naar binnen. Enerzijds het nieuwsgierig en verwonderd willen rondstruinen en indrukken opdoen. Reizen. Anderzijds het verlangen naar een plek om terug te keren. Een plek waar ik kan bouwen aan een eigen universum. Maken is voor mij de beste manier om stil te staan. Om indrukken te verwerken en ideeën uit te werken. Het concept van de tuin leent zich goed om mijn werk een kader te bieden. Gebonden aan de wetten van de natuur is de tuin voor mij een plek om geduldig met de seizoenen mee te bewegen. De tuin is een speeltuin, een proeftuin, een kijktuin, regelmatig een doolhof en soms een waar paradijs. Een plek waar ik me verbonden voel en waar ik nog veel kan onderzoeken. Ik heb geleerd om mijn  weg te  vinden  door doelloos maar bewust het spoor te volgen van mijn innerlijk kompas. Je aard is je pad. Het is allemaal verstrengeld. De grilligheid van het leven zelf vraagt vaker om meegaandheid. Er zijn beperkingen en kunst is een manier van leven. Mijn werk ontwikkelt zich traag. Niet alleen een gevolg van de omstandigheden maar ook van de technieken die ik gebruik. Een bewuste keuze. Ik denk dat het belangrijk is om in deze verwarrende wereld oplettend te zijn. Aandacht. Stil worden. De  roze stippen zijn vaak tekens van aanwezigheid.  Ze brengen je terug naar het hier en nu. Adem in. Adem uit. Ze doen een constant appèl op je: Als je naar daar gaat, wees dan hier. ‘

—

‘Goede spoorzoekers worden we als we durven wachten – attendre – en van daaruit
de juiste aandacht  – attention – weten op te brengen.’

(Joke Hermsen)